…sem íslenskar kvikmyndir skilja eitthvað eftir hjá mér en með sanni má segja að Jóhannes, sem skartar Ladda og fleira góðu fólki, hafi gert það með stæl í kvöld.
Ég vissi svo sem ekki við hverju ég átti að búast, hafði lesið bók Helga Ingólfssonar, Andsælis á auðnuhjólinu, sem myndin er byggð á og tekið bakföll af hlátri en hver veit við hverju maður á þá að búast á tjaldinu? Helgi kenndi sögu við Menntaskólann í Reykjavík þegar ég var þar við nám. Hann var býsna vinsæll kennari, harðskeyttur, brosmildur og fylginn sér.
Einhvern veginn skilaði gamansemi Helga sér mjög vel yfir á tjaldið fyrir utan að ég hefði viljað sjá hagmælta lögregluþjóninum gert hærra undir höfði (þeim sem sagði
„sjálfs er höndin hollust
“ og glotti við tönn). Í bókinni sparaði sá ekki málshættina en hafði þá oft rangt eftir og varð af hin besta skemmtun.
Ég hef ekki skemmt mér svona vel í kvikmyndahúsi síðan ég sá Naked Gun í Háskólabíói í apríl 1989 og mega aðstandendur Jóhannesar vera sáttir með stykkið. Þá tek ég heilshugar undir með vinnufélaga mínum, Hermanni Gunnarssyni á Bylgjunni, að löngu er tímabært að Laddi fái aðalhlutverk í kvikmynd. Og ekki spilaði kallinn illa úr því. Eins hrósa ég Stefáni Karli Stefánssyni fyrir frábæra frammistöðu í hlutverki lyfsalans á Porsche-bifreiðinni. Hann er náttúrulega vanur því að leika kantmenn samfélagsins eftir frábæra frammistöðu í Latabæ.
Ég hvet sem flesta Íslendinga til að skella sér á Jóhannes og lyfta sér upp úr Icesave, svínaflensu og kreppurausi. Þorsteinn Gunnar Bjarnason leikstjóri á þarna algjöran haustsmell sem virkilega gaman er að gleyma sér yfir. Og þið sem hélduð að Laddi gæti ekki leikið annað en Eirík Fjalar og Skúla rafvirkja…you were wrong.
Follow