Samstarfskona mín, Jessica Hoffman, leit við á skrifstofunni hjá mér rétt í þessu og þáði verkalaunin fyrir að gera mér þann stórkostlega greiða að vera staðgengill minn ef til kæmi síðasta dag síðustu vaktaviku ársins 2013, sunnudaginn 29. desember. Um þetta var samið snemma í október gegn greiðslu í íslensku brennivíni og tilgangurinn augljós: Að ég kæmist til Íslands í áramótafrí téðan sunnudag í stað mánudagsins 30. desember enda munur á flugmiðaverði þessa tvo daga um 5.000 NOK fyrir okkur hjónin bæði.
Ávinningur minn var því augljós og ávinningur Hoffman reyndist enn augljósari þar sem D-vaktin fékk að sofa úr sér í rólegheitum í fletum sínum 29. desember þar sem ekkert flutningaskip var boðað að bryggju ConocoPhillips þann dag. Út frá þessu var þó engan veginn hægt að ganga vísu þar sem við lendum alltaf í sunnudagsbáti annað slagið, að meðaltali þriðju hverja vakt, og mér hefði liðið verr í gamla landinu vitandi af vaktinni minni sveittri á kæjanum með einn í mínus. Málið fór því á besta veg og Svíinn taldi sig fullsæmdan af að fá loks tækifæri til að bergja á hinu nafntogaða íslenska brennivíni sem þeir og Norðmenn bera óttablandna virðingu fyrir og spyrja Íslendinga gjarnan varfærnislega hvort þeir bragði reglulega “svartedáe” svo ég reyni að líkja eftir algengum norskum framburði á heiti vörunnar.
Sem sagt, gleðin við völd hérna á vinnustaðnum og viss gleði fyrir mig í þurrkinum að veita þá að minnsta kosti öðrum áfengi meðan á honum stendur.