Ég held að hjartað í mér hafi stöðvast tímabundið þegar ég las þessa frétt Stavanger Aftenblad í vikunni. Nú er svo komið að norsk heilbrigðisyfirvöld hyggjast beita sér gegn drykkju á sjúkrahúsum landsins, sem hingað til hefur ekki verið mjög áberandi, og ganga auk þess enn lengra og boða drykkjubann síðustu átta klukkustundir áður en starfsfólk mætir til vinnu, nokkuð sem mun vafalítið gjörbreyta lífi margs starfsmannsins. Til að bíta höfuðið af skömminni tekur þarnæsti yfirmaður minn, Emma Manin (lengst til vinstri á myndinni), forstöðumaður Intern Service-sviðsins, þátt í þessari ósvinnu en hún er stjórnandi AKAN-hóps háskólasjúkrahússins (Arbeidslivets kompetansesenter for rus- og avhengighetsproblematikk ef einhver skyldi ekki þekkja þessa skammstöfun). (MYND: Þessi smelltist óvart af þegar ég missti myndavélina í vinnunni í gær.)
Í undirfyrirsögninni kemur fram að félag hjúkrunarfræðinga í Noregi telji bannið óeðlilegt. Loksins kemur eitthvað af viti frá þessum hjúkkum, hugsaði ég en varð auðvitað að éta það ofan í mig þegar ég kom að umfjöllun um þetta í meginmálinu. Þá kemur í ljós að þeim finnst átta klukkutíma viðmiðunin ganga allt of skammt og eigi drykkjubannið helst að vera mun lengra. Talsmaður hjúkrunarfræðinga segist auk þess vilja að leyfilegt áfengismagn í blóði á vinnutíma verði miðað við 0,0 prómill en ekki 0,2 eins og heilbrigðiseftirlitið leggur til. Þetta er alveg út í hött enda ættu Norðmenn að líta yfir til nágranna sinna í Danmörku sem hafa fyrir löngu sýnt það og sannað að fólk er almennt ekki vinnufært að neinu ráði fyrr en það nálgast 1,0 prómill.
Follow